Jeden z najwybitniejszych pisarzy węgierskich, autor licznych powieści, esejów, felietonów, sztuk teatralnych oraz miniatur; bezwzględnie krytykował zarówno faszystowską, jak i sowiecko-komunistyczną dyktaturę. Znawca twórczości Kafki i pierwszy tłumacz jego dzieł na węgierski. Urodził w 1900 roku się w Koszycach. Ukończywszy szkołę średnią, wyjechał do stolicy, gdzie pracował jako redaktor w „Budapesti Napló”. W roku 1919 roku, obawiając się represji politycznych, przeniósł się do Niemiec i zaczął studiować dziennikarstwo; współpracował już wtedy z „Frankfurter Zeitung” i z gazetami węgierskimi, dla których pisywał felietony i opowiadania. W 1928 roku, po dwóch latach pobytu w Paryżu, zamieszkał w Budapeszcie. W 1948 roku na zawsze opuścił Węgry, by na emigracji przeżyć niemal drugą połowę życia. Jego droga wiodła przez Szwajcarię i Włochy do Ameryki. Tam, w San Diego, nie mogąc pogodzić się ze śmiercią żony oraz syna, 22 lutego 1989 roku popełnił samobójstwo. Jest m.in. autorem powieści „Zbuntowani”, „Obcy”, „Wyznania patrycjusza”, „Dziedzictwo Ester” oraz miniatur „Niebo i ziemia” i „Księga ziół”. Od 1943 roku aż do śmierci pisał również dzienniki, które stanowią ważną część jego spuścizny intelektualnej.