Niewidzialne miejsca
Niewidzialność nie jest pustym konceptem ani zgrabnym chwytem retorycznym na marginesie książki Itala Calvina, ale żywym doświadczeniem mieszkańców Europy Środkowej.Wydana w 1972 roku powieść, w istocie zbiór wyimaginowanych relacji z podróży, była jednocześnie melancholijną elegią i mapą świata, którą Marco Polo kreślił dla władcy tatarów – Kubłaj‑chana. Również podwójny numer „Herito” przygotowywany na trzydziestolecie MCK ma za zadanie przywołać miejsca przeoczone, wymazane, nieoczywiste.
Wyrażenie „niewidzialne miejsce” może wydawać się oksymoronem, miejsce stanowi bowiem zmienny, ale kluczowy element ludzkiej tożsamości. Jesteśmy gatunkiem tworzącym miejsca i kochającym je: topofilia, termin stworzony przez geografa Yi‑Fu Tuana, jest wciąż ignorowany. A jednak topofilia jest bardzo bliska ideom towarzyszącym MCK i „Herito” od początku ich istnienia: poszukiwaniu Europy Środka, przemyśliwaniu miasta, odkrywaniu na nowo krajów i regionów, myśleniu krajobrazem. Jednocześnie wciąż daje znać o sobie potrzeba zgłębiania tego, co nieznane bądź porzucone, bo nasze odkrywanie nigdy się nie kończy.
Zwróciliśmy się do zaprzyjaźnionych autorów, współpracowników i przyjaciół z prośbą o wspólne narysowanie atlasu Europy Środkowej, który pomieści w sobie całą metaforyczność „niewidzialności”. Dla mieszkańców naszej części świata, w której wiele miast i miejsc to palimpsest, a granice przesuwały się tak często, że niczym gumka ścierały jedne miejsca, stwarzając przestrzeń dla nowych, niewidzialność oznacza być może więcej niż gdzie indziej; niewidzialność to jednocześnie ruiny i utopie, marzenia ledwie zarysowane i te, które legły w gruzach.
Całe artykuły z tego numeru
Najnowsze
Wszystkie numery
Estonia
Beton
Zdrowe miejsca
